بررسی نظر کارشناسان در مورد اثرات ایجاد مراکز گردشگری در منطقه میزبان

یکی از روشهای تسهیل و تسریع فرایند توسعه متوازن و ایجاد برابری در توسعه یافتگی مناطق و همچنین توزیع عادلانه امکانات و خدمات، استفاده و بهره برداری از مزیتهای نسبی و پتانسیل های موجود در هر منطقه می باشد. این استراتژی که به عنوان توسعه و عمران منطقه ای شناخته می شود، در موارد گوناگونی همچون ایجاد مناطقی آزاد تجاری و یا مراکز سیاحتی و گردشگری کاربرد دارد. این راهکار به دنبال تحقق توسعه مناطق، از طریق ایجاد قطبها و کانون های رشد، در چارچوب نظریه قطب رشد و نظریه رخنه به پایین می باشد. هدف مقاله حاضر، تعیین و سنجش عاملهای اقتصادی و اجتماعی اثرپذیر از ایجاد مراکز گردشگری در فرایند توسعه مناطقی میزبان می باشد. این تحقیقی با استفاده از روش دلفی و طیف لیکرت صورت گرفته است. در دور اول روش دلفی، مجموعاً ۳۳ فاکتور اقتصادی و اجتماعی اثرپذیر، در چهار خوشه (آموزش و فرهنگ)، (اقتصاد و جمعیت)، (بهداشت و درمان) و همچنین (رفاه اجتماعی و زیرساخت توسعه ) مشخص شد. در دور دوم روش دلفی، اندازه اثرپذیری عامل های بدست آمده در دور اول، ناشی از ایجاد دهکده و سایت گردشگری تعیین گشت. یافته های این پژوهش نشان داد که در مقایسه اندازه میانگین های اثرپذیری هر خوشه با میزان متوسط امتیاز مشخص شده در طیف لیکرت، هر چهار خوشه دارای تأثیرپذیری مثبت بوده است. خوشه اقتصاد و جمعیت واجد (۱۲) فاکتور و با امتیاز (511/2)، خوشه رفاه اجتماعی و زیرساخت توسعه واجد (۵) فاکتور و با (433/2)، خوشه بهداشت و درمان واجد (۵) فاکتور و با (258/2) و نهایتاً خوشه آموزش و فرهنگ واجد (۱۱) فاکتور و با امتیاز(221/2)، تماماً بالاتر از متوسط امتیاز طیف لیکرت می باشند.